Nowa technologia tworzyw sztucznych w lakierowaniu proszkowym: przewodnictwo i odporność termiczna

Iain Montgomery
GE Plastics
kierownik branżowy ds. lakierowania
BERGEN OP ZOOM, THE NETHERLANDS – Technologia lakierowania proszkowego szybko zyskuje zwolenników, głównie ze względu na jej zalety ekologiczne, w szczególności eliminację rozpuszczalników i podobnych związków uwalnianych do atmosfery w procesach z użyciem lakierów płynnych. Lakierowanie proszkowe tradycyjnie stosowano w przypadku elementów metalowych, jednak dążenie do większej swobody projektowania stworzyło zapotrzebowanie na technologie nadające się do produkcji elementów z tworzyw sztucznych.

Lekkie, wytrzymałe i łatwe do modyfikacji tworzywa sztuczne pod wieloma względami górują nad metalem w wielu zastosowaniach, od telefonów komórkowych i telewizorów aż po elementy nadwozia pojazdów osobowych i ciągników. Lakierowanie proszkowe takich tworzyw rodziło pewne trudności natury technicznej: materiał musiał posiadać właściwości przewodzące, by przyciągać drobiny lakieru oraz wysoką odporność na temperaturę stosowaną na etapie utwardzania. Do rozwiązania zmierzano trzema głównymi drogami: zastosowanie przewodzącego podkładu na tworzywo o wysokiej wytrzymałości termicznej, termiczne nanoszenie powłoki na tworzywo termoodporne oraz opracowanie nowych materiałów, które łączą samoistne przewodnictwo z odpornością na wysokie temperatury.

Ostatni sposób spośród wymienionych daje najwięcej korzyści. Nowe, samoistnie przewodzące i termoodporne materiały pozwalają ograniczyć koszty, czas i ujemne skutki dla środowiska związane ze stosowaniem podkładów elektrostatycznych. Ponadto producenci oraz ich dostawcy zyskują swobodę w zastępowaniu elementów metalowych lekkimi odpowiednikami z wytrzymałych tworzyw sztucznych, a także możliwość powlekania na tej samej linii lakierniczej elementów wykonanych z różnych materiałów, co daje efekt ekonomii skali oraz uzyskanie jednolitej kolorystyki elementów. Podsumowując: lakierowanie proszkowe elementów z tworzyw sztucznych to większa swoboda dla projektantów, niższe koszty i mniej ujemnych skutków dla środowiska.

Trudności w lakierowaniu proszkowym tworzyw sztucznych

Elementy z tworzyw sztucznych tradycyjnie były lakierowane na mokro. Do zalet tej metody należy zaliczyć dobre przyleganie warstwy lakierniczej oraz jej utwardzanie bez stosowania wysokiej temperatury. Lakiernicy i producenci sprzętu stale dążyli do ograniczenia kosztów i zwiększenia wydajności lakierowania plastików, pojawiły się między innymi podkłady przewodzące, które pozwalają nanosić podstawową lub wierzchnią warstwę lakieru w procesie elektrostatycznym. To z kolei zwiększyło zainteresowanie dla wykorzystania lakierowania proszkowego do powlekania tworzyw sztucznych.

Większość lakierowanych tworzyw sztucznych, jak polistyren (PS), akrylonitrylo-butadieno-styren (ABS) oraz poliwęglany (PC) to materiały amorficzne, umożliwiające dobre wniknięcie lakieru w pory powierzchni pod warunkiem ich otwarcia przy użyciu właściwego rozpuszczalnika. Niestety wszystkie te tworzywa topią się i deformują w procesie lakierowania proszkowego, ponieważ nie są odporne na wysokie temperatury stosowane na etapie utwardzania powłoki lakierniczej: polistyren mięknie już w temperaturze poniżej 90ºC, a ABS w 115 ºC.

Wielu lakierników podejmowało próby lakierowania proszkowego elementów plastikowych na zlecenie klientów, jednak ku swemu rozczarowaniu po fazie termoutwardzania z pieca wyjmowali elementy o całkowicie innym rozmiarze lub kształcie. Co gorsze, niektórych elementów w ogóle nie dawało się z pieca wyjąć, gdyż już w trakcie procesu przybierały one postać płynną i skapywały na podłogę.

W trakcie termoutwardzania miękną lub topią się także materiały półkrystaliczne, jak nylon (PA) i polipropylen (PP). Są i takie materiały, które po zastosowaniu odpowiedniego wypełnienia są w stanie wytrzymać temperatury stosowane do utwardzania lakierów proszkowych. Jednak wypełnienia te mają pewne wady: wpływają na ciężar elementów, na własności wytwarzanych elementów poszycia, a nawet na ostateczny wygląd powłoki lakierniczej, przez którą mogą prześwitywać.

Trzy metody lakierowania proszkowego

Na szczęście już dziś istnieje kilka tworzyw, takich jak nylon z wypełnieniem szklanym (GF-PA), polieteroimid (PEI) i polioksyfenylen (PPE), które mogą wytrzymać temperatury utwardzania powłok proszkowych. Mając na uwadze duży potencjał tych materiałów, producenci poszerzyli zakres swoich wymagań, dążąc do zastosowania ich w produkcji mebli biurowych i urządzeń AGD, gdzie lakierowanie proszkowe stało się standardem. Teraz, gdy mamy już do dyspozycji nowe materiały, punkt ciężkości badań został przeniesiony na znalezienie jak najlepszych metod nanoszenia powłok proszkowych.

Powoli z dostępnych możliwości wyłoniły się trzy zasadnicze metody nanoszenia, każda z nich pozwala w pewien sposób lakierować proszkowo określone rodzaje tworzyw – tych mianowicie, które mogą znieść temperaturę utwardzania przynajmniej przez 30 minut. Po pierwsze stosowano warstwę podkładową, której zadaniem było nadanie powierzchni elementu z izolującego tworzywa własności przewodzących, aby umożliwić przyleganie proszku. Proces ten ma pewne wady, wymaga on naniesienia podkładu na mokro i utwardzenia go jeszcze przed lakierowaniem proszkowym.

Dodatkowe problemy to konieczność inwestycji w sprzęt do lakierowania na mokro i metodą proszkową, konieczność nakładania wielu warstw tam, gdzie teoretycznie wystarczyłaby jedna warstwa proszkowa oraz utrata części zalet ekologicznych lakierowania proszkowego z powodu emisji lotnych związków organicznych. Z uwagi na wymienione niedogodności, technologia ta jest stosowana raczej rzadko. Główne jej zastosowania to lakierowanie wyrobów z wypełnieniem szklanym, np. z polieteroimidu i nylonu wzmocnionego długim włóknem szklanym lub w przypadku lakierowania tworzyw na mokro.

Druga ze stosowanych technik to nanoszenie termiczne lub flokowanie. W procesie tym element lakierowany jest wygrzewany, a proszek zostaje naniesiony na rozgrzaną powierzchnię. Na skutek działąnia wysokiej temperatury proszek przylega do powierzchni. Element jest następnie kierowany do utwardzenia podobnie jak w metodzie proszkowania z nanoszeniem na zimno.

Oba te procesy mogą być stosowane wyłącznie w przypadku tworzyw mających wysoką temperaturę odkształcenia cieplnego HDT (jest to miara odporności materiału na deformację pod wpływem ciepła) lub tworzyw z wypełnieniem szklanym lub mineralnym, które zwiększa sztywność materiału w wysokich temperaturach. W każdym razie możliwości wyboru elementu są tu wciąż dosyć ograniczone, a proces wymaga od użytkownika dobrej wiedzy o własnościach stosowanego materiału i jego odporności na temperaturę w fazie utwardzania.

Trzecia alternatywa to właściwie nie proces, a wynik najnowszych prac nad tworzywami przewodzącymi. Opracowano już wyspecjalizowane rodzaje tworzyw pozwalających na bezpośrednie lakierowanie proszkowe bez gruntowania powierzchni oraz bez wstępnej obróbki, dając ostatecznie możliwość umieszczenia tych elementów razem z metalowymi na wspólnej linii lakierniczej. Technologia ta przez wiele lat powstawała w laboratoriach GE Plastics, a zwieńczeniem prac jest rodzina materiałów Noryl GTX*.

Tworzywa te pierwotnie były opracowywane pod kątem potrzeb przemysłu motoryzacyjnego, gdzie metodą formowania wtryskowego miały z nich powstawać elementy karoserii i listwy, montowane jeszcze przed przepuszczeniem przez elektrostatyczną linię lakierniczą. W przemyśle motoryzacyjnym potrzebny był materiał, który dawałby się formować zarówno w duże płyty, jak i w drobne, skomplikowane elementy i wytrzymywałby wysokie temperatury podczas utwardzania powłoki. Gdy do tych własności dodano wypełnienia nadające elementom z tworzyw sztucznych przewodnictwo pozwalające przyciągać elektrostatycznie powłokę proszkową podobnie jak w przypadku elementów metalowych, światowy przemysł szybko przekonał się do tworzyw przewodzących.

Producenci pojazdów dostrzegli też potencjał związany ze stosowaniem tych tworzyw w procesach lakierowania proszkowego, czego efektem były nowe wymagania. W GE Plastics opracowano całą rodzinę formuł, które dobrze sprawdzą się w procesach lakierowania na mokro i metodą proszkową, jak i formuły przeznaczone specjalnie do lakierowania proszkowego. Tworzywa przewodzące pozwalają równocześnie korzystać z zalet lakierowania proszkowego i z łatwości kształtowania elementów z tworzyw sztucznych przez formowanie lub wytłaczanie. W wielu sektorach przemysłu określono je mianem przełomu.

Materiały przewodzące coraz głębiej penetrują rynek tworzyw sztucznych lakierowanych proszkowo. Możliwość lakierowania ich na jednej linii łącznie z elementami metalowymi skutecznie eliminuje następujące problemy: trudność w dopasowaniu kolorów uzyskiwanych z różnych linii lakierniczych, koszty związane z większą ilością zapasów u użytkowników samodzielnie nakładających lakiery oraz skutki ekologiczne fazy lakierowania na mokro. Jednocześnie materiały przewodzące pozwalają korzystać ze wszelkich zalet typowych dla łatwo formowalnego tworzywa, jak projektowanie jako całości skonsolidowanych elementów, które wcześniej musiały się składać z kilku odrębnych części.

Wytrzymały i uniwersalny stop tworzyw sztucznych

Uzyskany przez GE stop poliamidu (PA) i polioksyfenylen (PPE) jest materiałem o wyjątkowej charakterystyce pod względem wytrzymałości mechanicznej oraz odporności chemicznej i cieplnej, co predestynuje go do najrozmaitszych zastosowań w wielu dziedzinach. Dzięki modyfikacjom w celu dostosowania do wymogów lakierowania proszkowego metodą elektrostatyczną i odporności na temperaturę utwardzania (210ºC) materiał ten może być lakierowany proszkowo przy użyciu większości odmian chemicznych procesu funkcjonujących na rynku, jak poliestry, epoksydy i hybrydy.

Tworzywo spełnia też kryteria wytrzymałości mechanicznej obowiązujące dla elementów poszycia nadwozia pojazdów mechanicznych oraz elementów strukturalnych mebli biurowych i obudów dla rynku telekomunikacyjnego.

Jako stop, tworzywo to czerpie swoje zalety z obu jego materiałów składowych. Są to między innymi znakomita odporność chemiczna i płynność PA w połączeniu z wysoką sztywnością, termoodpornością i znakomitą stabilnością rozmiarów materiału PPE. Jakkolwiek niektóre typy PA mogą być bezpośrednio lakierowane metodą na mokro lub proszkową, dodatek tworzywa PPE pozwala wyeliminować pewne jej niedostatki: obniżona zostaje skłonność do pochłaniania wilgoci, z powodu której przed lakierowaniem wymagany byłby etap intensywnego suszenia, mniejsza jest skłonność do kurczenia się i reorientacji, co z kolei obniża łatwość wypaczania się; zmniejszona zostaje gęstość, co przekłada się na 25% spadek ciężaru elementów w stosunku do PA z wypełnieniem szklanym, w sytuacjach, gdy wypełnienie takie jest konieczne w celu zwiększenia termoodporności.

Szereg tworzyw przewodzących lakierowanych metodą na mokro nadaje się też do lakierowania proszkowego, niektóre z formuł zostały specjalnie zoptymalizowane pod kątem swobodniejszego doboru warunków w procesie proszkowym. Podstawowe własności tych formuł zebrano w tabeli 1.

Wspólne lakierowanie elementów metalowych i z tworzyw sztucznych

Zalety proszkowego lakierowania metali są powszechnie znane: należą do nich minimalna emisja lotnych związków organicznych, znakomite przyleganie warstwy lakierniczej, wysoki współczynnik wykorzystania lakieru dzięki przyciąganiu elektrostatycznemu, dobre pokrywanie krawędzi, zawijanie warstwy lakierniczej oraz bardziej jednolita jej grubość¹.

Dzięki dobrze dopracowanemu procesowi wraz z właściwym uziemieniem i należytym ustawianiem elementów metalowych wszystkie te korzyści są osiągalne już w normalnych warunkach otoczenia. Tym niemniej wymagana jest chemicznej obróbka powierzchni metalu: należy zmyć wszelkie zanieczyszczenia, aby uzyskać jednorodność chemiczną powierzchni, a także usunąć ewentualne ślady korozji. Oznacza to na ogół, że w typowym procesie lakierowania koniecznych jest kilka etapów wstępnych, jeszcze przed fazą natryskiwania proszku i utwardzania w wysokiej temperaturze². Tworzywa przewodzące, obok zalet już wcześniej opisanych, mogą być swobodnie wykorzystywane w ramach już istniejącej infrastruktury do lakierowania metali.

W szczególności rodzina przewodzących tworzyw Noryl GTX z powodzeniem znosi surowe warunki wstępnych etapów przygotowania powierzchni metali, wysoką temperaturę antykorozyjnej kąpieli galwanicznej oraz czyszczenie agresywnymi środkami chemicznymi. Tym samym elementy z metalu i plastiku mogą zostać zmontowane jeszcze przed lakierowaniem i przed obróbką wstępną powierzchni, dzięki czemu unika się uszkodzeń powłok lakierniczych przy montażu i widocznych śladów niedopasowania elementów.

Tworzywa przewodzące mogą być z powodzeniem lakierowane na elektrostatycznych liniach lakierniczych w temperaturze pokojowej, są odporne na chemikalia używane w przygotowaniu powierzchni i wytrzymują utwardzanie w wysokiej temperaturze. Rysunek 1 przedstawia typowy proces lakierowania proszkowego. Przeznaczone do lakierowania elementy z tworzywa przewodzącego mogą być wprowadzane do linii w tym samym punkcie, co elementy metalowe. Oczywiście, chemiczne przygotowanie powierzchni elementów plastikowych nie jest wymagane, toteż elementy wykonane z tworzywa mogą być wprowadzane na późniejszym etapie procesu, na ogół w fazie suszenia. Suszenie elementu przed powlekaniem proszkowym jest wymagane, aby usunąć wodę pochłoniętą przez składnik PA stopu³. Jeśli jednak elementy są lakierowane w ciągu kilku godzin od uformowania, etap suszenia jest zbędny, ponieważ skłonność do absorpcji wody w stosunku do czystego PA została istotnie obniżona. Dlatego elementy z etapu formowania mogą być kierowane wprost do lakierowania bez obróbki powierzchniowej.

W przypadku większości elementów o rozmiarach małych lub średnich styki uziemiające i podwieszenia używane przy lakierowaniu metali mogą być używane także do lakierowania termoplastycznych tworzyw przewodzących. Elementy większych rozmiarów na ogół wymagają dodatkowych podpór, aby właściwie ustawić element w fazie natryskiwania i utwardzania.

Efektywność lakierowania tworzyw przewodzących

W tabeli 2 porównano efektywność elektrostatyczną, estetykę i siłę przylegania dla płyt z tworzywa przewodzącego z odpowiednimi parametrami dla płyt metalowych w procesie lakierowania proszkowego w identycznych warunkach. Tabela powstała na podstawie badania typowych powłok poliestrowych i hybrydowych epoksydowo-poliestrowych. Płyty z tworzywa przewodzącego były suszone w temperaturze 193ºC przez 30 minut, po ostygnięciu poddawane lakierowaniu razem z płytami metalowymi w temperaturze pokojowej, a następnie kierowane do utwardzania w warunkach zgodnych z zaleceniami producenta lakieru. Efektywność nakładania można obliczyć, mierząc przyrost wagi elementów podczas natryskiwania oraz grubość tworzącej się warstwy.

Wyniki pomiarów świadczą, że płyty z plastiku przewodzącego wykazują przyrost wagi i grubość warstwy porównywalne do płyt metalowych, co dowodzi, że w opisanych warunkach możliwa jest zbliżona skuteczność lakierowania. Jednocześnie dowiedziono, że tworzywo przewodzące nie wymaga podkładu przewodzącego, który byłby konieczny w przypadku lakierowania proszkowego tworzywa bez własności przewodzących.

Wykazawszy skuteczność lakierowania proszkowego dla tych nowatorskich tworzyw, odpowiedzieliśmy na pytanie, czy możliwe jest osiągnięcie pożądanej estetyki i trwałości warstwy lakierniczej. Po pierwsze, drogą porównania wzrokowego nie udało się odróżnić powłok nałożonych na płyty plastikowe i metalowe. Po drugie metodami pomiaru kolorymetrycznego i pomiaru połysku nie udało się stwierdzić istotnych różnic w kolorze lub w połysku (poziomy połysku zamieszczono w tabeli 2). Wynika z tego, że przy jednoczesnym lakierowaniu proszkowym elementów metalowych i elementów wykonanych z tworzywa przewodzącego w identycznych warunkach udaje się osiągnąć idealną jednorodność estetyczną. Wreszcie test trwałości zarysowanej powłoki za pomocą taśmy klejącej (ASTM D3359) wykazał, że w przypadku trzech metod lakierowania proszkowego w opisywanym tu badaniu osiągnięto znakomity poziom przylegania powłoki zarówno do podłoża metalowego, jak i podłoża z plastiku przewodzącego.

Przeprowadzono też dodatkowe próby z lakierowaniem proszkowym w tych samych warunkach z użyciem elementów wykonanych z nieprzewodzącego tworzywa. W tabeli 3 porównano skuteczność lakierowania i estetykę powłoki uzyskanej przy użyciu lakieru epoksydowo-poliestrowego na trzech typach elementów. W temperaturze pokojowej materiał nieprzewodzący zupełnie się nie sprawdził jako substrat do lakierowania proszkowego. Przyleganie powłoki do powierzchni było minimalne lub żadne, a co za tym idzie, odnotowano zerowy przyrost wagi i grubość warstwy. Kiedy wszystkie płyty wstępnie ogrzano do temperatury 93ºC, efektywność lakierowania w przypadku płyt z metalu i tworzywa przewodzącego nie zmieniła się istotnie, natomiast dla płyt z tworzywa nieprzewodzącego osiągnięto w ten sposób pewien poziom przylegania powłoki. Drobiny proszku przylegały do rozgrzanej powierzchni dzięki uplastycznieniu pod wpływem wysokiej temperatury. W punkcie styku z rozgrzaną powierzchnią elementu drobiny proszku stawały się lepkie, przez co płyta z plastiku nieprzewodzącego wykazała pewien przyrost wagi i grubości warstwy. Jednak z danych liczbowych wynika, że przyrost wagi i grubości powłoki były wyraźnie niższe niż dla płyt z tworzywa przewodzącego i metalowych, co oznacza gorszą skuteczność lakierowania. Podczas oględzin trzech płyt zaobserwowano, że warstwa na płytach z tworzywa nieprzewodzącego jest bardzo nierównomierna, czego efektem były niższe wyniki w testach połysku.

Istnieje możliwość dalszego ulepszania procesu lakierowania proszkowego, aby zwiększyć skuteczność powlekania plastiku nieprzewodzącego. Jakkolwiek zagadnienie to jest przedmiotem pracy kilku firm, elementy z tworzywa nieprzewodzącego nie mogą być bezpośrednio wprowadzane na linię lakierniczą z użyciem tej samej infrastruktury, co dla elementów metalowych. Zachowanie kontroli grubości i jednorodności uzyskiwanej warstwy na plastiku nieprzewodzącym może wymagać większej ilości energii i właściwego gospodarowania ciepłem.

Zalety tworzyw przewodzących w lakierowaniu proszkowym

Klienci bezpośrednio lakierujący proszkowo elementy z tworzywa przewodzącego stwierdzili jednoznacznie, że proces ten może dać oszczędności rzędu 20-40 procent w porównaniu z wielowarstwowym lakierowaniem na tworzyw nieodpornych na wysoką temperaturę, a dodatkowo jest bardziej ekologiczny z uwagi na niską emisję lotnych związków organicznych.

Równoczesne lakierowanie proszkowe elementów z metalu i tworzyw sztucznych nie tylko gwarantuje ich idealne dopasowanie estetyczne, lecz dodatkowo wpływa na redukcję kosztów, eliminując potrzebę instalacji osobnej lakierni lub zlecania tego procesu na zewnątrz ze wszystkimi tego konsekwencjami logistycznymi.

Oprócz potencjalnych oszczędności jest jeszcze większa swoboda projektowania i mniejszy ciężar, a przy tym tworzywa sztuczne mogą mieć lepszą ciągliwość i udarność. Własności te zwiększają odporność na odpryski powłok zdobniczych lub funkcyjnych na podłożach z tworzyw sztucznych. Aby tę tezę udowodnić, zbadano odporność na odpryski płyt metalowych i płyt z tworzywa przewodzącego pokrytego białym lakierem hybrydowym epoksydowo-poliestrowym. Wykonano w tym celu standardowy test ASTM D3170 za pomocą grawelometru SAE J400 w temperaturze pokojowej. Rysunek 2 przedstawia wynikowy stan powłoki lakierniczej obu typów płyt. Płyta metalowa, reprezentująca w teście klasę typowych wyrobów z lakierowanej blachy, ma wokół odprysków ubytki i deformacje powłoki, większą liczbę odprysków i większą liczbę miejsc z całkowicie odsłoniętym podłożem. Odsłonięcie metalu pod lakierem może prowadzić do korozji i przyspieszonej degradacji warstwy lakieru. W przypadku płyt z tworzywa przewodzącego nie zaobserwowano ubytków i deformacji wokół odprysków, liczba odprysków jest mniejsza, a liczba miejsc z odsłoniętym podłożem jest znacznie mniejsza. Lakierowany element z plastiku nie tylko więc ma większe szanse zachować estetyczny wygląd w warunkach stanowiących przedmiot testu, lecz dodatkowo nie jest podatny na korozję. Oba te czynniki mogą istotnie wydłużyć żywotność powłoki lakierniczej.

Zastosowania

Możliwość proszkowego lakierowania tworzyw przewodzących wzbudziła żywe zainteresowanie w kilku sektorach przemysłu: w przemyśle motoryzacyjnym, gdzie odchodzi się od technik lakierowania na mokro na korzyść podkładów i powłok wykończeniowych nanoszonych proszkowo, w produkcji takich wyrobów, jak meble biurowe, gdzie elementy z tworzyw i metalowe współtworzą jeden detal, w wyrobach mających styczność z wodą morską, gdzie zastosowanie tworzyw sztucznych całkiem eliminuje problem korozji, w ciężkich pojazdach, gdzie każdy zysk na wadze ma duże znaczenie oraz w takich wyrobach, jak daszki i markizy ogrodowe, w których elementy plastikowe mogą być teraz pokrywane tym samym, odpornym na warunki atmosferyczne lakierem, co części metalowe.

Producenci już teraz zbierają owoce wprowadzenia komponentów z tworzyw przewodzących w lakierowaniu proszkowym: są to skrócone łańcuchy logistyczne, niższy poziom zapasów, samodzielna realizacja procesu lakierowania zamiast zlecania go na zewnątrz, zmniejszenie liczby etapów procesu, konsolidacja poprzednio odrębnych elementów w jeden oraz obniżenie wagi elementów. Oferta GE Plastics w zakresie materiałów przewodzących jest stale wzbogacana o tworzywa trudnopalne, z wypełnieniem szklanym bądź mineralnym do wytwarzania elementów strukturalnych oraz specjalnie przystosowane do wytłaczania.

Wszystkie te nowe formuły oraz doskonalenie procesu lakierowania żywic z użyciem lakierów o różnej naturze chemicznej przyczyniają się do otwarcia wielu nowych dróg w rozmaitych dziedzinach zastosowań.

Podsumowanie

Tworzywa sztuczne szybko zyskują uznanie w bardzo wielu gałęziach przemysłu. Od elektroniki użytkowej, poprzez aeronautykę i motoryzację aż po wyroby gotowe w opiece zdrowotnej, meblarstwie i telekomunikacji: znakomite własności tworzyw sztucznych pozwalają spełnić nawet bardzo rygorystyczne wymagania. Do ich zalet należy zaliczyć mniejszy ciężar, znakomitą odporność na uderzenia, odporność chemiczną i na promieniowanie ultrafioletowe, możliwość scalania kilku odrębnych elementów w jeden, łatwiejsze dostosowanie do zaostrzanych przepisów ekologicznych oraz ogólnie większą swobodę projektowania, większą łatwość obróbki i obniżone koszty instalacji przemysłowych. W miarę jak tworzywa sztuczne zastępują metal i inne tradycyjne materiały, konieczne jest stosowanie powłok nadających powierzchni materiału pożądane walory estetyczne lub funkcjonalne.

Lakierowanie tworzyw sztucznych metodą proszkową można przeprowadzić na kilka sposobów. Jednak użycie tworzywa przewodzącego, które będzie się nadawało do lakierowania przy użyciu posiadanej już linii lakierniczej do metali, to metoda najprostsza i najtańsza. Dzięki pojawieniu się takich materiałów, jak tworzywa przewodzące Noryl GTX, optymalizowane pod kątem lakierowania proszkowego, sposób ten już znajduje zastosowanie w praktyce.

* Noryl GTX Znaki towarowe General Electric Company.

POMIMO ŻE WSZYSTKIE INFORMACJE, ZALECENIA ORAZ PORADY ZAMIESZCZONE W NINIEJSZYM DOKUMENCIE ZOSTAŁY OPRACOWANE W DOBREJ WIERZE, FIRMA GE PLASTICS NIE UDZIELA ŻADNEJ GWARANCJI, JAWNEJ ANI DOMNIEMANEJ, (i) ŻE OPISANE W NINIEJSZYM DOKUMENCIE WYNIKI ZOSTANĄ UZYSKANE W KONKRETNYCH WARUNKACH STOSOWANIA, ANI (ii) CO DO EFEKTYWNOŚCI ALBO BEZPIECZEŃSTWA JAKIEJKOLWIEK KONSTRUKCJI, W KTÓREJ WYKORZYSTYWANE SĄ PRODUKTY PRZYGOTOWANE PRZEZ FIRMĘ GE PLASTICS. Każdy użytkownik ponosi pełną odpowiedzialność za stwierdzenie przydatności produktów, materiałów, usług, zaleceń i porad firmy GE Plastics we własnych zastosowaniach.

Literatura

¹ Roobol, Norman R., „Industrial Painting & Powder Coating: Principles and Practices – 3rd Edition”, Hanser Gardner Publications, Cincinnati, OH (2003).

² „The Complete Finisher’s Handbook for Powder Coating – 3rd Edition”, The Powder Coating Institute, Alexandria, VA (2004).

³ Rubin, Irvin I., „Handbook of Plastic Materials and Technology”, John Wiley & Sons, Inc., New York, NY (1990).

Reader Enquiries

GE Plastics

Plasticslaan 1
4600 AC Bergen op Zoom
Netherlands

+31 164 29 20 97

Helen.vandebovenkamp@​ge.com

www.geplastics.com